بنام خدا

 چند وقتي بود كه مي خواستم ،مطالبي كه در ذهنم ميگذرد را بنويسم .

ولي نميدانم چرا ،به هيچ طريقي به جمع بندي نمي رسيدم . يا شايد هم اصلا اهل نوشتن و حرف حسابي زدن نيستم .

به هر حال بنظر من هر انساني يك رسا لت وديني دارد،كه بايد ادا كند، هر كسي به نحوي

با تخصص و تجربه خود مي تواند ديگران را ياري دهد ،ولي اول بايد خودش آنرا كشف  و البته ابتدا خودش استفاده كند .

از يكطرف آدم نبايد مغرور باشد و خودش را همه چيز دان بداند. از طرف ديگر نبايد خود را دست كم بگيرد ، يعني اينجاست كه همان اعتماد بنفس كار خود را ميكند.

بالاخره مدتي پيش دست به ديوان حافظ بردم و ...

" الا اي  طوطي  گوياي  اسرار                   مبادا  خاليت  شكر ز منقا ر

 سرت سبزو دلت خوش باد جاويد                  كه خوش نقشي نمودي از خط يار

 سخن سربسته گفتي با حريفان                     خدا را  زين معما پرده بردار

 سكندر را نمي بخشند آبي                          به زور و زر ميسر نيست اينكار

 بيا و حال اهل درد بشنو                            به لفظ اندك ومعني بسيار

 بت چيني عدوي دين ودلهاست                    خداوندا دل و دينم نگهدار

 بمستوران مگو اسرار مستي                       حديث جان مگو با نقش ديوار "

         از آنجا كه ارادت خاصي به حضرت حافظ دارم ، برداشتم از اين غزل اين شد كه بايد حرفي زده شود ، شايد اگر خودم هم حرفي براي گفتن ندارم ،حداقل نظردوستان را جمع بندي و براي ديگران بنويسم.